Kiedyś miałam takie marzenie, żeby zostać dziennikarką śledczą. Kiedy zaczęłam dorastać, marzenie trochę się zmieniło i chciałam zostać asystującą przy porodach doulą, a jeszcze potem psycholożką.

W dorosłym życiu te rzeczy w zaskakujący sposób się połączyły; z dziennikarstwa śledczego zostało mi zamiłowanie do szczegółu i świadomość, jak ten szczegół bywa ważny. Od douli wzięłam opiekuńczość i uważność, a psychologia dostarczyła mi narzędzi i zamiłowania, żeby pracować z ludźmi.

W efekcie miałam szczęście skupić się na tym, co naprawdę umiem i lubię – umiejętności upraszczania rzeczy i spraw.